stress.gr|περιγραφη εμπειριας
Με λένε δυνατή αλλά πάντα νοιώθω μόνη
Είμαι 25 ετών και ονομάζομαι Α. Απο την στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου η μοναδική εικόνα που έχω από την οικογενειά μου είναι οι φασαρίες, οι άγριοι τσακωμοί των γονιών μου κ.τ.λ. Σε ηλικία 18 ετών μου συνέβη το εξής : Ένα βράδυ γύρισα σπίτι από την σχολή όπου σπούδαζα, οι γονείς μου είχαν τσακωθεί, η μητέρα μου είχε φύγει από το σπίτι (όπως έκανε πάντα μετά από ένα καυγά). Ο πατέρας είχε πιεί αρκετά. Κάποια στιγμή με ρωτάει ο πατέρας μου, εάν θα μου έλειπε η μητέρα μου εάν έφευγε για πάντα από το σπίτι, εγώ του απάντησα πως και βέβαια θα μου έλειπε. Μετά από αυτό δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα, θυμάμαι μόνο να σημάδια που μου άφησε από τα χτυπήματα στο πρόσωπο... Αφού λοιπόν ο πατέρας μου ξέσπασε πάνω μου, άνοιξε την πόρτα και με πέταξε έξω κυριολεκτικά. Δεν χρείαζεται να σα πω τι έγινε μετά, αρκεί να σας πω ότι έκανε να με δει μετά 2 χρόνια. Τα 2 χρόνια που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολα για μένα. Και ειδικά στην αρχή : δεν έβγαινα έξω, δεν ήθελα να μπαίνει φώς στο δωμάτιο. Τα βράδια δεν κοιμόμουνα καθόλου, τα πρωινά έκλαιγα, είχα παρατήσει τη σχολή μου και γενικά δεν ήθελα τίποτα και κανέναν. Αυτή η κατάσταση κράτησε 4 μήνες. Ξαφνικά αποφάσισα να αλλάξω αυτήν την κατάσταση και έτσι έγινε. Τελειώσα πολύ γρήγορα την σχολή μου ενώ ταυτόχρονα δούλευα. Ένιωσα λοιπόν ότι είχα πλησιάσει πολύ την κατάθλιψη, αλλά είχα καταφέρει μόνη μου να το ξεπεράσω. Τώρα που η ζωή μου έχει μπεί σε ένα πιο χαλαρό ρυθμό, αφού τελείωσα την σχολή και βρήκα και μια δουλειά που μου αρέσει πολύ, τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα φανταζόμουνα. Συνειδητοποίησα ότι αυτή η κατάσταση που είχα περάσει τότε μου έχει αφήσει αρκετά σημάδια για να αρχίζει να αλλάζει ο χαρακτήρας μου, αυτό που σας λέω είναι πολύ γενικό, νομίζω όπως πως δεν μπορώ να το εξηγήσω τώρα. Έχω καταλάβει όμως ότι τελικά δεν έχω ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου τα γεγονότα και δεν τα έχω αποδεχτεί, απλά δεν ήθελα να τα θυμάμαι. Το χειρότερο όμως είναι ότι ποτέ δεν μίλησα σε κανέναν για όλα αυτά. Κάποιοι που γνωρίζουν την κατάσταση, μου λένε ότι είμαι πολύ δυνατή κ.τ.λ. . Εγώ όμως δεν ένιωσα ποτέ έτσι, ίσως αυτή η κουβέντα να με εκνευρίζει τώρα ποια. Κουράστηκα να το παίζω "δυνάτη" και να πρέπει να στέκομαι πάντα στο ύψος τον περιστάσεων. Από 18 χρονών μέχρι τώρα ζω μόνη μου και έχω αρχίσει να συνηθίζω έτσι. Οι φίλοι μου με χαρακτηρίζουν πολύ κοινωνικό άνθρωπο, αλλά εγώ πάντα νιώθω μόνη. Εξάλλου πάντα το χαμογελό μου ήταν η καλύτερη μου άμυνα. Ευχαριστώ
